ΣΤΥΛΙΑΝΗ ΠΙΤΤΑΚΑ ΚΑΝΑΒΑΚΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ TΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ από το βιβλίο λαϊκά μπουκέτα αθηνα 1974
Η αείμνηστη Στέλλα Πιττάκα καταγόταν από τη Χίο και από μικρή ασχολήθηκε με την ποίηση, ακόμη και κατά τους χρόνους της κατοχής. Καταδιωκόμενη από τις κατοχικές αρχές έφυγε από τη Χίο και μέσω της Μικράς Ασίας και Μέσης Ανατολής κατέληξε στο Βελγικό Κογκό, όπου και βοήθησε στην πνευματική καλλιέργεια των εκεί Ελλήνων. Παντρεύτηκε στην Ειρηνούπολη της Τανζανίας τον ομογενή επιχειρηματία Γεώργιο Καναβάκη. Μετά την κρατικοποίηση των περιουσιων των λευκών κατέφυγε με τα τέκνα της στην Αθήνα, όπου και συνέχισε να γράφει στίχους. Απεβίωσε πρόσφατα. Ανήκει στους λαϊκούς στιχουργούς με έντονο πνευματικό και ανθρωπιστικό παλμό.
ΑΣ ΞΥΠΝΟΥΣΑ ΚΑΠΟΤΕ
Ας ήταν ένα όνειρο
ας ήταν ένα ψέμμα
αυτό που με συντάραξε
και στην καρδιά μου στάλαξε
τόσες ρανίδες αίμα.
Είναι βαρειά τα σίδερα
στενή η φυλακή μου
τα ρούχα μου στενόχωρα
και τα σχοινιά ανυπόφορα
που δένουν την ψυχή μου.
Aς ήταν ένα όνειρο
κάποτε να ξυπνήσω
κι ας ήταν όλα πρόσκαιρα,
σε μια γλυκειά ατμόσφαιρα
τα μάτια μου ν’ ανοίξω
Ρεφραίν
Ας ξυπνούσα κάποτε
απ’ τον εφιάλτη
το ηλιόλουστο πρωί
πάλι να ξανάρτη.
ΜΟΝΑΞΙΑ
Μες την ζωή να περπατάς
κόσμο πολύ να συναντάς
φωνές ζερβά , φωνές δεξιά
κι’ εσύ να νοιώθεις μοναξιά!
-
Στο πανηγύρι τής χαράς
μπαίνεις κι’ εσύ και προσπερνάς
φωνές ζερβά , φωνές δεξιά
κι’ εσύ να νοιώθεις μοναξιά!
-
Πηγαίνεις στον συνοστισμό
στου πλήθους τον πανζουρλισμό
φωνές ζερβά, φωνές δεξιά
κι’ εσύ να νοιώθεις μοναξιά.
-
Μέσα στον κόσμο να περνάς
σαν ξένος κι’ έρμος να γυρνάς
φωνές δεξιά, φωνές ζερβά
κι’ εσύ να νοιώθεις μοναξιά
ΤΟΤΕ……..ΕΥΓΕ ΣΟΥ!
Σφόγγισες καμιά φορά
τ΄ορφανού το δάκρυ,
έσκυψες πονετικά
σ’άρρωστου κρεββάτι ;
Κράτησες εσύ ποτέ
συντροφιά φυλακισμένου
έδωσες λίγο ψωμί
του παιδιού του πεινασμένο ;
Σκύρτησες καμιά φορά
με χαρμόσυνη καμπάνα
έκλαψες κι’ εσύ μαζί
με χαροκαμένη Μάνα ;
-
, Στον φτωχό, τον πικραμένο
έδειξες ποτέ αγάπη,
εβοήθησες στον δρόμο
τον τυφλό ή τον σακάτη ;
Την Μάνα σου μνημόνεψες
τον δόλιο σου Πατέρα
εσκέφθηκες πόσον αυτοί
για σένα υποφέραν ;
ΡΕΦΡΑΙΝ
Τότε.....εύγε σου !
σαν άνθρωπος αξίζεις
μα πρέπει να θυμάσαι
πώς όσα κι’ αν προσφέρεις
πάντοτε είναι λίγα
μπροστά αυτά πού παίρνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου